ΤΟ ΛΟΓΟΚΡΙΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΑΡΑ:
"Θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σας, το οποίο άλλωστε δεν αποτελεί πλέον μυστικό. Εδώ και αρκετή ώρα αποτελώ παρελθόν από την ΠΡΑΣΙΝΗ.
Καταρχήν, από τις 17 Μαρτίου του 2007 όπου κρεμάστηκε στα περίπτερα μέχρι τώρα είμαι πραγματικά χαρούμενος για τους περισσότερους από τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου γιατί πρώτα ήταν (ή έγιναν στην πορεία) φίλοι μου και μετά συνάδελφοι. Και δεν θα τους ξεχάσω όπου κι αν πάω σήμερα, αύριο, γενικώς. Περάσαμε πράγματι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ.
Βλέπετε σε αυτή την εφημερίδα δεν δουλεύαμε απλά για να... ζούμε, αλλά επειδή οι περισσότεροι εκεί μέσα βγάζαμε την καύλα μας για το τριφύλλι. Πράγμα που νομίζω ότι αρκετές φορές... φαινόταν και στις σελίδες που έρχονταν στα χέρια σας. Οσοι βέβαια με ξέρουν καλά γνωρίζουν ότι εδώ και αρκετούς μήνες κάτι είχε σπάσει μέσα μου και στην ουσία υπολειτουργούσα.
Οτι χειρότερο για έναν άνθρωπο 35 χρονών, που αργεί να βγει στη σύνταξη και διψάει για να... ιδρώσει τη φανέλα του. Πριν από καιρό μάλιστα είχε συζητηθεί με την ιδιοκτησία η λύση της συνεργασίας μας (στην ουσία παραιτήθηκα) αλλά στο... 90' το γυρίσαμε. Οχι, όμως για πολύ απ' ότι αποδείχτηκε...
Το μεσημέρι έκλεισε και τυπικά ο κύκλος μου στην εφημερίδα από την οποία τελικά δεν παραιτήθηκα (όπως αργά ή γρήγορα θα γινόταν) αλλά απολύθηκα. Η επίσημη δικαιολογία για περικοπές («άρα ως ο πιο υψηλόμισθος πρέπει να αποχωρήσεις», όπως μου ειπώθηκε) δεν με έκανε καν να γελάσω. Δεν θα άξιζε να χαρίσω το γέλιο μου σε ένα τόσο κρύο και κακόγουστο ανέκδοτο.
Το περίμενα ότι θα γινόταν και μάλιστα άμεσα (καμία σχέση πάντως με το... ΔΝΤ), όχι όμως και τη συγκεκριμένη μέρα. Μόλις είχαμε ολοκληρώσει μια φανταστική συνέντευξη την οποία θα διαβάσετε μέσα στην εβδομάδα (και που πλέον θα έχει... συλλεκτική για μένα αξία) και στο λογιστήριο είχαν ήδη βγάλει την αποζημίωσή μου!
Ας μην γελιόμαστε λοιπόν και να μιλάμε με αλήθειες. Όσοι... μπορούν τουλάχιστον. Ο λόγος για τον οποίο έφυγα από την εφημερίδα ήταν τα γραφόμενα μου. Οχι, εκεί (όπου όπως είπαμε υπολειτουργούσα), αλλά ΕΔΩ. Στο gazzetta, όπου γράφω ότι γουστάρω και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν.
Το γεγονός ότι οι απόψεις μου ταυτίζονταν απόλυτα με τα πιστεύω του ανθρώπου που έβγαλε τον Παναθηναϊκό από την ανυποληψία, δίνοντας ξανά όραμα στον κόσμο (του Νικόλα Πατέρα δηλαδή), φαίνεται πως ενοχλούσαν. Γι' αυτό και μου βαρούσαν διάφορα... καμπανάκια ότι θα το φάω το κεφάλι μου και να το πάρω αλλιώς. Αν και τώρα είμαι «εν βρασμώ» πάντως δεν βλέπω να έχασα και κάτι.
Κλείνοντας αυτό το... μονόλογο θα ήθελα να πω ένα ευχαριστώ στον αδερφό μου τον Παναγιώτη τον Μπόμη και να του ζητήσω συγνώμη για τη δύσκολη θέση στην οποία τον έφερα, αν και δεν το επέλεξα εγώ. Ήταν αυτός που αναγκάστηκε να μου μεταφέρει το «αντίο» της ιδιοκτησίας. Και καταλαβαίνετε πως δεν είναι και ότι καλύτερο γι' αυτόν μια τόσο δυσάρεστη απόφαση να αφορά τον κολλητό του.
Τι να κάνουμε; Κάποια πράγματα είναι πάνω από τις δυνάμεις μας. Θέλω να πιστεύω ότι θα πούμε σύντομα και «εφημεριδιακώς» από κάπου. αλλιώς θα τα λέμε από εδώ και από την τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Εύχομαι από καρδιάς στην εφημερίδα να ξαναπιάσει τα παλιά της στάνταρ πωλήσεων κι αν γίνεται να τα ανεβάσει και ακόμη παραπάνω..."
"Θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σας, το οποίο άλλωστε δεν αποτελεί πλέον μυστικό. Εδώ και αρκετή ώρα αποτελώ παρελθόν από την ΠΡΑΣΙΝΗ.
Καταρχήν, από τις 17 Μαρτίου του 2007 όπου κρεμάστηκε στα περίπτερα μέχρι τώρα είμαι πραγματικά χαρούμενος για τους περισσότερους από τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου γιατί πρώτα ήταν (ή έγιναν στην πορεία) φίλοι μου και μετά συνάδελφοι. Και δεν θα τους ξεχάσω όπου κι αν πάω σήμερα, αύριο, γενικώς. Περάσαμε πράγματι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ.
Βλέπετε σε αυτή την εφημερίδα δεν δουλεύαμε απλά για να... ζούμε, αλλά επειδή οι περισσότεροι εκεί μέσα βγάζαμε την καύλα μας για το τριφύλλι. Πράγμα που νομίζω ότι αρκετές φορές... φαινόταν και στις σελίδες που έρχονταν στα χέρια σας. Οσοι βέβαια με ξέρουν καλά γνωρίζουν ότι εδώ και αρκετούς μήνες κάτι είχε σπάσει μέσα μου και στην ουσία υπολειτουργούσα.
Οτι χειρότερο για έναν άνθρωπο 35 χρονών, που αργεί να βγει στη σύνταξη και διψάει για να... ιδρώσει τη φανέλα του. Πριν από καιρό μάλιστα είχε συζητηθεί με την ιδιοκτησία η λύση της συνεργασίας μας (στην ουσία παραιτήθηκα) αλλά στο... 90' το γυρίσαμε. Οχι, όμως για πολύ απ' ότι αποδείχτηκε...
Το μεσημέρι έκλεισε και τυπικά ο κύκλος μου στην εφημερίδα από την οποία τελικά δεν παραιτήθηκα (όπως αργά ή γρήγορα θα γινόταν) αλλά απολύθηκα. Η επίσημη δικαιολογία για περικοπές («άρα ως ο πιο υψηλόμισθος πρέπει να αποχωρήσεις», όπως μου ειπώθηκε) δεν με έκανε καν να γελάσω. Δεν θα άξιζε να χαρίσω το γέλιο μου σε ένα τόσο κρύο και κακόγουστο ανέκδοτο.
Το περίμενα ότι θα γινόταν και μάλιστα άμεσα (καμία σχέση πάντως με το... ΔΝΤ), όχι όμως και τη συγκεκριμένη μέρα. Μόλις είχαμε ολοκληρώσει μια φανταστική συνέντευξη την οποία θα διαβάσετε μέσα στην εβδομάδα (και που πλέον θα έχει... συλλεκτική για μένα αξία) και στο λογιστήριο είχαν ήδη βγάλει την αποζημίωσή μου!
Ας μην γελιόμαστε λοιπόν και να μιλάμε με αλήθειες. Όσοι... μπορούν τουλάχιστον. Ο λόγος για τον οποίο έφυγα από την εφημερίδα ήταν τα γραφόμενα μου. Οχι, εκεί (όπου όπως είπαμε υπολειτουργούσα), αλλά ΕΔΩ. Στο gazzetta, όπου γράφω ότι γουστάρω και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν.
Το γεγονός ότι οι απόψεις μου ταυτίζονταν απόλυτα με τα πιστεύω του ανθρώπου που έβγαλε τον Παναθηναϊκό από την ανυποληψία, δίνοντας ξανά όραμα στον κόσμο (του Νικόλα Πατέρα δηλαδή), φαίνεται πως ενοχλούσαν. Γι' αυτό και μου βαρούσαν διάφορα... καμπανάκια ότι θα το φάω το κεφάλι μου και να το πάρω αλλιώς. Αν και τώρα είμαι «εν βρασμώ» πάντως δεν βλέπω να έχασα και κάτι.
Κλείνοντας αυτό το... μονόλογο θα ήθελα να πω ένα ευχαριστώ στον αδερφό μου τον Παναγιώτη τον Μπόμη και να του ζητήσω συγνώμη για τη δύσκολη θέση στην οποία τον έφερα, αν και δεν το επέλεξα εγώ. Ήταν αυτός που αναγκάστηκε να μου μεταφέρει το «αντίο» της ιδιοκτησίας. Και καταλαβαίνετε πως δεν είναι και ότι καλύτερο γι' αυτόν μια τόσο δυσάρεστη απόφαση να αφορά τον κολλητό του.
Τι να κάνουμε; Κάποια πράγματα είναι πάνω από τις δυνάμεις μας. Θέλω να πιστεύω ότι θα πούμε σύντομα και «εφημεριδιακώς» από κάπου. αλλιώς θα τα λέμε από εδώ και από την τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Εύχομαι από καρδιάς στην εφημερίδα να ξαναπιάσει τα παλιά της στάνταρ πωλήσεων κι αν γίνεται να τα ανεβάσει και ακόμη παραπάνω..."
Αναρτήσεις
