Μία σκέψη

Εντάξει όλα αυτά για τα playstation. Συμφωνούμε και επαυξάνουμε. Διαστημική η Μπαρτσελόνα, ειδικά απέναντι σε αντιπάλους που θέλοντας και μη θα της επιτρέψουν να έχει την απόλυτη πρωτοβουλία. Εντάξει και με το ότι άλλοι κι άλλοι έχουν νιώσει στο πετσί τους τι εστί Μπάρτσα. Ποιος ξεχνάει το γεγονός πως πέρσι η Άρσεναλ έμοιαζε ομαδούλα μέσα στη Βαρκελώνη. Ή το κάζο του αιώνα μέσα στο Μπερναμπέου με την εξάρα στο σπίτι της Ρεάλ! Κάποιος από το Χορτάρι Team έγραφε στις 16 Ιουνίου του τρέχοντος έτους το εξής: "Το παιχνίδι της Μπατσελόνα τα τελευταία 2 χρόνια με τις συνεχείς πάσες, τα 1-2 και τα τρίγωνα, χωρίς την παραπάνω τρίπλα και με τη μπάλα να παραμένει εκνευριστικά κολλημένη στο χορτάρι, έχει δείξει το δρόμο σε πολλές ομάδες και αποτελεί ένα νέο τρόπο παιχνιδιού! Σε εθνικές, Βραζιλία, Γερμανία και Ισπανία φυσικά τον ακολουθούν κατα γράμμα! Μεγάλο κλάμπ η Μπαρτσελόνα και ποιος δε θα ήθελε να έχει να λέει ότι η ομάδα του διδάσκει ποδόσφαιρο και αποτελεί πρότυπο!". Πλέον δεν πιστεύουμε να διαφωνεί κανείς με αυτό. Ασχέτως με το αν συμπαθεί ή όχι αυτά τα ρομπότ του Γκουαρντιόλα!

Αλλά επειδή είμαστε Έλληνες και μας αρέσει η μπαλίτσα και γουστάρουμε τις ελληνικές ομάδες να παίζουν στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα μία σκέψη έχει δημιουργηθεί και κολλήσει στο μυαλό μας από εχθές το βράδυ. Αν δεν ήταν ο Παναθηναϊκός εχθές στο Καμπ Νου και ήταν μία άλλη ελληνική ομάδα. Τι θα συνέβαινε; Και λέμε αν δεν ήταν ο Παναθηναϊκός για τους εξής λόγους. Πρώτον διοτί ...ήταν ο Παναθηναϊκός! Δεύτερον γιατί ο Παναθηναϊκός έχει ταράξει κάμποσες φορές τα Ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά ύδατα και έχει κλείσει και κάποιους ποδοσφαιρικούς ναούς με σούπερ εμφανίσεις και αποτελέσματα. Πρόσφατα το Ολίμπικο και το Μεάτσα, παλαιότερα το Άμστερνταμ και πάει λέγοντας. Τον ξέρουμε και τον ξέρουν στην Ευρώπη. Τον υπολογίζουν. Στο μυαλό κάθε αντιπάλου των πρασίνων υπάρχει πάντα η σκέψη "κάτσε να παίξουμε και λίγο σφιχτά γιατί αυτοί κάνουν κόλπα". Το χθεσινό κόλπο βέβαια κράτησε για 2 λεπτά, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία! Ας επανέλθουμε στην σκέψη. Αν εχθές βρισκόταν ας πούμε αντιμέτωπος με την Μπαρτσελόνα ο μαχητικός πλην άπειρος ΠΑΟΚ. Ή ο ανέτοιμος ακόμα Ολυμπιακός, που έχει και μία τάση να μην τα πηγαίνει καλά έξω από τον Πειραιά. Ή η ΑΕΚ. Ή ο Άρης... Τι θα γινόταν εχθές ρε παιδιά; Τι θα βλέπανε τα ματάκια μας; Ίσως να χαζεύαμε σκορ που δεν έχει υπάρξει ξανά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δυστυχώς. Διότι η διαφορά επιπέδου είναι εμφανής. Είναι τεράστια. Και αν εχθές ο Σισέ με τον Γκοβού ξεφτίλισαν έστω σε μία φάση τον Πουγιόλ και τον Αμπιντάλ, είναι κάτι παραπάνω από σαφές, πως οι Ελληνικές ομάδες για να μπορέσουν κάποτε να κοιτάξουν στα μάτια τα 4-5 τοπ κλαμπ της Ευρώπης χρειάζονται από 2-3 Σισέ και Γκοβού.

Και κάτι για τον Νίκο Νιόπλια. Τρεις μέρες τώρα ακούγαμε πως θα είναι λάθος να αφήσει έξω τον Σιμάο και να βάλει τον Καραγκούνη. Πως θα είναι λάθος να ξεκινήσει ο Λέτο και να μην παίξει όπως στη Ρώμη με 5 στην άμυνα και λοιπές αναλύσεις. Ο Νιόπλιας εχθές ότι και να έκανε, όποιον και να έβαζε, όπως και αν σχεδίαζε να παίξει, το αποτέλεσμα θα ήταν αυτό και κανένα άλλο. Ποια ομάδα έχει πάει εκεί μέσα και δεν έφυγε με 4+ γκολ; Καμία. Και ο Νίκος ο Νιόπλιας, καλώς ή κακώς κι αυτός μαθαίνει μαζί με τον Παναθηναϊκό. Και ο Παναθηναϊκός μαθαίνει μαζί του.