Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη του ΠΑΟΚ ή η Θεσσαλονίκη του Άρη, όπως το προτιμά κανείς. Χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε τις άλλες ομάδες της πόλης, ΠΑΟΚ και Άρης ή Άρης και ΠΑΟΚ είναι οι 2 «θρησκείες» με τους περισσότερους πιστούς!
Η αιώνια κόντρα των δύο λαών. Οι συγκεντρώσεις των φίλων των δύο ομάδων που κάθε τόσο βάφουν κεντρικές πλατείες και αεροδρόμια, στα ασπρόμαυρα και άλλοτε στα κίτρινα. Γι αυτούς τους δύο «κόσμους» δεν υπάρχει διαχωρισμός σε χειμώνα-καλοκαίρι. Σε αγωνιστική σεζόν και ραστώνη διακοπών. Τις αγωνιστικές υποχρεώσεις των ομάδων τους διαδέχονται οι υποδοχές στα αεροδρόμια, οι πολυπληθείς παρουσίες στις προπονήσεις ακόμα και οι εκδρομές για τα φιλικά στο εξωτερικό!
Από πού πηγάζει αυτή η τρέλα; 16.000 οι μεν στην προπόνηση, 17.000 οι δε. Τρέλα για τον Βιτόλο στο αεροδρόμιο, πανζουρλισμός για τον Αμπρέου! Η δίψα για τίτλους δεδομένη. Η δίψα για μπάλα και ομάδα όμως μεγαλύτερη. Οι τίτλοι δυστυχώς δεν έρχονται. Και όμως οι φίλοι των δύο ομάδων κάθε καλοκαίρι ξεκινάνε με ελπίδες για το καλύτερο. Πράγμα που ως συνήθως δεν έρχεται. Με εξαίρεση κάποιες υπερβάσεις.
Ειλικρινά, ο στόχος είναι ο πρωταθλητισμός; Αλήθεια, ο στόχος είναι τα πρωτεία στην χώρα ή τα σκήπτρα της πόλης. Εάν οι βλέψεις ήταν το πρωτάθλημα και οι τίτλοι γενικά, δε θα έπρεπε να γίνουν κάποια πράγματα παραπάνω; Γίνεται πάντα να φταίει για όλα η Αθήνα η κ..…α; Είναι δυνατόν να κάθονται όλοι αναπαυτικά, στο μαξιλάρι του «Αθηναϊκού κατεστημένου»; Είναι δυνατόν όλα τα στραβά και οι ελλείψεις να θάβονται κάτω από το χαλάκι του «αιώνια αδικημένου»;
Κατά την άποψή μας κάποιοι κρατάνε τις ομάδες δέσμιες, της εσωτερικής αντιπαράθεσης και της εσωστρέφειας, αντί το πρωταρχικό μέλημά τους να είναι το πώς θα «εξάγουν το προϊόν». Το πώς δηλαδή θα ξεφύγουν από τα όρια της πόλης και θα διεκδικήσουν την κορυφή της χώρας. Κάποιους τους έχει φάει το «χαλλλαρά» και το «έλα μωρέ ‘ντάξει».
Η αιώνια κόντρα των δύο λαών. Οι συγκεντρώσεις των φίλων των δύο ομάδων που κάθε τόσο βάφουν κεντρικές πλατείες και αεροδρόμια, στα ασπρόμαυρα και άλλοτε στα κίτρινα. Γι αυτούς τους δύο «κόσμους» δεν υπάρχει διαχωρισμός σε χειμώνα-καλοκαίρι. Σε αγωνιστική σεζόν και ραστώνη διακοπών. Τις αγωνιστικές υποχρεώσεις των ομάδων τους διαδέχονται οι υποδοχές στα αεροδρόμια, οι πολυπληθείς παρουσίες στις προπονήσεις ακόμα και οι εκδρομές για τα φιλικά στο εξωτερικό!
Από πού πηγάζει αυτή η τρέλα; 16.000 οι μεν στην προπόνηση, 17.000 οι δε. Τρέλα για τον Βιτόλο στο αεροδρόμιο, πανζουρλισμός για τον Αμπρέου! Η δίψα για τίτλους δεδομένη. Η δίψα για μπάλα και ομάδα όμως μεγαλύτερη. Οι τίτλοι δυστυχώς δεν έρχονται. Και όμως οι φίλοι των δύο ομάδων κάθε καλοκαίρι ξεκινάνε με ελπίδες για το καλύτερο. Πράγμα που ως συνήθως δεν έρχεται. Με εξαίρεση κάποιες υπερβάσεις.
Ειλικρινά, ο στόχος είναι ο πρωταθλητισμός; Αλήθεια, ο στόχος είναι τα πρωτεία στην χώρα ή τα σκήπτρα της πόλης. Εάν οι βλέψεις ήταν το πρωτάθλημα και οι τίτλοι γενικά, δε θα έπρεπε να γίνουν κάποια πράγματα παραπάνω; Γίνεται πάντα να φταίει για όλα η Αθήνα η κ..…α; Είναι δυνατόν να κάθονται όλοι αναπαυτικά, στο μαξιλάρι του «Αθηναϊκού κατεστημένου»; Είναι δυνατόν όλα τα στραβά και οι ελλείψεις να θάβονται κάτω από το χαλάκι του «αιώνια αδικημένου»;
Κατά την άποψή μας κάποιοι κρατάνε τις ομάδες δέσμιες, της εσωτερικής αντιπαράθεσης και της εσωστρέφειας, αντί το πρωταρχικό μέλημά τους να είναι το πώς θα «εξάγουν το προϊόν». Το πώς δηλαδή θα ξεφύγουν από τα όρια της πόλης και θα διεκδικήσουν την κορυφή της χώρας. Κάποιους τους έχει φάει το «χαλλλαρά» και το «έλα μωρέ ‘ντάξει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου