New era-σιτέχνης;

Κάποιες σκέψεις για τον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό και τον ερασιτεχνικό αθλητισμό γενικότερα (το άρθρο που σας χρωστάγαμε όλη τη βδομάδα, και αυτό σε συνέχεια από το χορτάρι της κυριακής).

Ο Παναθηναϊκος μπορεί να γλύτωσε την περιπέτεια του πρωτοδικείου και να κατάφερε να εκλέξει 15μελές διοικητικό συμβούλιο, η κατάσταση όμως στον Α.Ο. δεν φαίνεται να καλυτερεύει και ο Παναθηναικός θα πρέπει να προσπαθήσει πολυ περισσότερο για να βγει από την δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει και να ορθοποδήσει ξανά. Να ορθοποδήσει και να δικαιολογήσει τον τίτλο του πολυνίκη και μεγαλύτερου αθλητικού συλλόγου που κατέχει.

Και αυτό γιατι προφανώς απέχει πολύ από την εικόνα που είχαμε μάθει όλοι από τα ένδοξα χρόνια του παρελόντος. Στο σύλλογο που έχει στο παλμαρέ του περισσότερους από 500 τίτλους από τους οποίους 400+ προέρχονται από τα ερασιτέχνικά αθλήματα, τα τελευταια χρόνια η συγκομιδή τίτλων από αυτά μόνο με "ξηρασία'' θα μπορούσε να συγκριθεί, με το τμήμα του γυναικείου βόλλευ να αποτελεί την μονάδική μόνιμη πηγή τίτλων. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί και η φτώχη οργάνωση στα περισσότερα τμήματα όχι μόνο στις ομάδες ανδρών και γυναικών αλλά κυρίως στα τμήματα υποδομής. Όλα αυτα μόνο τον σύλλογο που λέγεται Παναθηναϊκος δεν θυμίζουν. Τον σύλλογο που αποτελούσε κάποτε το καμάρι για όλους τους κατοίκους των Αθηνων αλλά και παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους αθλητικούς συλλόγους της χώρας. Τον σύλλογο στον οποίο όλοι οι αθλητες ήθελαν να αγωνισθούν και τον σύλλογο στον οποίο πρώτη προτεραιότητα ήταν πάντα η άθληση και το ''νους υγιής εν σώματι υγιές".

Κάποιος θα παρατηρούσε εύστοχα μετά από όλα αυτά: "ο ερασιτεχνικός αθλητισμός έχει τελείωσει, όλα πλέον είναι επαγγελματικά". Σωστό αλλά και λάθος ταυτόχρονα. Σωστό γιατί οι αθλητές στις κατηγορίες ανδρων-γυναικών πληρώνονται για τις "υπηρεσίες'' τους από τους συλλόγους, λάθος γιατί τα κίνητρα υποτείθεται ότι πρέπει να παραμένουν τα ίδια. Στόχος ένος συλλόγου και στην περίπτωση μας του Παναθηναϊκού δεν θα πρέπει να είναι η εύρεση χρημάτων για να εντάξει στο δυναμικό του τους καλύτερους αθλητές έναντι αδράς αμοιβής. Γιατι όταν τελειώσουν τα χρήματα θα τελειώσουν όλα. Κάτι που έγινε και στην περίπτωση του ΠΑΟ, που τα τελευταία χρόνια σα τα να ξέχασε όλα και να άλλαξε δρόμο. Στόχος θα πρέπει να είναι η αξιοποίηση των οικονομικών πόρων για τη δημιουργία τμημάτων υποδομής, ομάδων όλων των κατηγοριών από τα μικρά παιδάκια μέχρι τους εφήβους. Με μοναδικό σκοπό την αγάπη για άθληση.Αυτό είναι αθλητισμός. Αν πάτε μία βόλτα απόγευμα απο το γήπεδο της Λεωφόρου και στα γύρω στενά θα το δείτε, ή στην Κυψέλη γύρω από τις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου ή στην Κηφισία στον Ζηρίνειο. Αλλά και σε άλλες γειτονίες της Αθήνας. Σε γήπεδα ποδοσφαίρου, στίβους ή κολυμβητήρια. Σε αυτό θα πρέπει να δίνουν όλο το βάρος οι υπεύθυνοι και αυτό θα πρέπει να παραμένει ώς βασικό ''πιστεύω'' ακόμα και στις μέρες μας, στις μέρες του ''επαγγελματικού'' ερασιτεχνικού αθλητισμού. Αυτό είναι η βάση και από αυτό θα πρέπει να ξεκινήσει ο Παναθηναϊκός για να ξαναγίνει, όπως λέει και ο ύμνος του, ''σύλλογος μεγάλος και τρανός". Όλα αυτά τα παιδιά άραγε που αθλούνται καθημερινά στη ''Λεωφόρο'' θα παίρνουν το μετρό για τον Βότανικό; Μέσα σ' όλα αυτά λοιπόν και το πρόβλημα του γηπεδικού για τον Παναθηναϊκό.

Πρώτη προτεραιότητα λοιπόν η άθληση. Και όταν ο Παναθηναικος θα καταφέρει να ξαναχτίσει σωστά τις βάσεις του συλλόγου και να κάνει τον Α.Ο. την όμαδα που θα θέλουν όλοι οι αθλητές να αγωνιστούν για την οργανωτικότητα του αλλά και την υστεροφημία του τότε θα ξανανθίσει το τριφύλλι όπως λενε και οι φίλοι του. Και οι τίτλοι θα είναι η φύσική συνέπεια. Γιατι είναι σίγουρο πως οι πρωτεργάτες αυτού του συλλόγου, πολλά χρόνια πρίν, μόνο τους τίτλους δεν είχαν στο μύαλό τους όταν ξεκινούσαν.