Όλα τριγύρω αλλάζουνε…

Τον Αύγουστο ήταν ο Βαλβέρδε που «τα άλλαζε όλα». Τον Σεπτέμβριο ήταν ο Ιμπαγάσα. Μαέστρος, μπαγκέτες, ηγέτης και τα λοιπά. Τον Οκτώβριο ο Πάντελιτς. Μάρκο ίσον Ντάρκο, ο κυνηγός, ο κίλερ και τα σχετικά. Κάπου εκεί ξεπετάγεται ο Φετφατζσίδης, κάνει 2-3 καλά παιχνίδια με Ολυμπιακό και Εθνική και αρχίζουν τα «Μέσι», τα «Μεσατζίδης» τα «Φετφαγάσα» και όλα αυτά. Δεν έχει ξαναπαίξει από τότε το παιδί μπάλα. Από αρχές Νοεμβρίου αρχίζουν για τα καλά να πέφτουν κάθε εβδομάδα οι υπογραφές με Μιραλάς. Τη μία βδομάδα κλωτσάει η Σεντ Ετιέν, την άλλη ο παίκτης, μην τα πολυλογούμε, Μάρτιο φτάσαμε με αυτό το θέμα. Τον Ιανουάριο έχουμε θέμα Πάντελιτς ξανά καθώς ο Βαλβέρδε τον χρησιμοποιεί στην κορυφή αντί του Μιραλάς ο οποίος δεν πολυσκοράρει και έτσι έχουμε να ασχοληθούμε για το τρίο φωτιά, Μιραλάς Πάντελιτς Ριέρα. Άσχετα αν ο Ριέρα δεν παίζει ούτε για …καυσόξυλο. Τον τελευταίο μήνα new entry είναι ο Δαβίδ (Φουστέρ) "που έγινε Γολιάθ". Με αυτά και μ αυτά φτάσαμε μέχρι το ντέρμπι της προηγούμενης εβδομάδας.


Μιλάμε τώρα για Αύγουστο, Σεπτέμβριο, Οκτώβριο, Νοέμβριο, Δεκέμβριο, Ιανουάριο, Φεβρουάριο και αύριο μπαίνει Μάρτιος… 7 γεμάτοι μήνες. Και στον Ολυμπιακό ασχοληθήκαμε με 3 πρόσωπα. Πολλή χαμένη ουσία, γεγονότα που πέρασαν ενώ δεν θα έπρεπε, θάψιμο των εξελίξεων και όταν έπρεπε ο χρόνος σταματούσε και ο Ολυμπιακός και τα Μέσα του, άπιστοι στο ραντεβού με τον Δαρβίνο περιστρέφονταν γύρω από τον εαυτό τους και ποτέ παραπέρα. Παραέξω. Η εσωστρέφεια που τόσα χρόνια βγάζει η ομάδα, η προεδροκεντρική ομάδα, συνεχίζεται και φέτος, επί Μαρινάκη, με ακόμα μεγαλύτερο ζήλο. Κάτι που δεν μπόρεσε να υποστηρίξει ο νέος «Βούδας» του Ολυμπιακού και γι αυτό κάηκε πριν καν αρχίσει.